Atriyal Fibrilasyon

Atriyal fibrilasyon (AF), atriyumların düzensiz ve koordine olmayan elektriksel aktivitesi ile karakterize, en yaygın supraventriküler taşiaritmidir. Mekanizması tam olarak anlaşılamamış olsa da, valvüler kalp hastalığı ve koroner arter hastalığı gibi kardiyak; hipertiroidi ve elektrolit dengesizlikleri gibi nonkardiyak risk faktörleri ile ilişkilidir. Hastalar genellikle asemptomatik olup, semptomatik vakalarda çarpıntı, baş dönmesi ve nefes darlığı görülebilir. Fizik muayenede düzensiz düzensiz nabız saptanır. Atriyal kasılmanın etkisiz olması nedeniyle atriyal kan stazı ve trombüs oluşumu riski artar; bu durum inme ve tromboembolik komplikasyonlara yol açabilir. Tanı, P dalgalarının kaybolduğu ve düzensiz R-R aralıklarının görüldüğü EKG ile konur. Yapısal kalp hastalıklarını ve atriyal trombüsleri değerlendirmek için ekokardiyografi kullanılır. Hemodinamik olarak stabil olmayan hastalarda acil senkronize kardiyoversiyon gereklidir. Stabil hastalarda tedavi, altta yatan risk faktörlerinin düzeltilmesi, hız veya ritim kontrol stratejileri ve antikoagülasyon kullanımını içerir. Hız kontrolü için beta blokerler veya nondihidropiridin kalsiyum kanal blokerleri tercih edilirken, ritim kontrolü senkronize kardiyoversiyon, antiaritmik ilaçlar (örneğin, flekainid, propafenon, amiodaron) veya aritmojenik odağın ablasyonu ile sağlanabilir. Trombotik ve kanama riski değerlendirilerek hastalar antikoagülan tedaviye başlanır. Atriyal flutter ise genellikle atriyumda tek bir makroreentran ritim ile karakterize bir supraventriküler taşiaritmidir ve risk faktörleri AF ile benzerdir. Atriyal flutterda ventriküler ritim genellikle düzenlidir ve tedavisi AF’ye benzer şekilde antikoagülasyon, hız ve ritim kontrolü stratejilerini içerir. Atriyal flutter, AF’ye kıyasla ablasyon tedavisine daha duyarlıdır ve sıklıkla AF'ye ilerler.

Daha fazlasını okumak ister misiniz?

Bu özel yazıyı okumaya devam etmek için dahiliye.info sitesine abone olun.

Hemen Abone Ol